Wat doet een ICT-medewerker nou écht dagelijks?

Het leven van een ICT’er is er dynamisch en uitdagend wordt er vaak gezegd. Toch zijn er zat gevallen waarbij je je gaat afvragen of je wel de juiste richting hebt gekozen? Het afgelopen half jaar liep ik stage op een school en daar komen zulke situaties zeker weleens voor. In dit artikel wil ik een aantal voorbeelden te noemen, om je een idee te geven van wat een ICT-medewerker nou écht doet. En dan even alleen de uitzonderlijke situaties.

Allereerst, ik ben zelf ook maar een mens en maak geregeld fouten, dat geldt uiteraard voor iedereen. Fouten maken mag, en dit artikel is dan ook niet bedoeld om wie dan ook in een kwaad daglicht te zetten. De situaties die ik hier ga noemen hebben overigens ook geen betrekking tot gebrek aan technische kennis, integendeel. Maar dat lees je vanzelf.

“Het is meneer, niet mattie”

Zoals ik al aangaf liep ik stage op een school. En dat betekent natuurlijk dat er leerlingen op zitten. Helaas lijkt niet iedereen te weten hoe je medewerkers aan hoort te spreken wanneer ze hen nodig hebben. Dit maakte ik mee toen ik een andere leerling hielp met een inlogprobleem. Hij kon niet meer internetten, concludeerde hij zelf. En omdat ik toevallig toch daar was vroeg hij mij om hulp. Helaas niet op een respectvolle manier: “Hey, kom is effe hier, mattie. Ik kan niet internetten”, hoorde ik links van mij.
Nu ben ik zelf nog best jong en zou ik niets moeten geven om de manier waarop een ‘leeftijdsgenoot’ mij aanspreekt. Aan de andere kan moet ik wel het goede voorbeeld geven, aangezien een stagiair in principe gewoon een volwaardig medewerker is. Dus ik sprak de leerling erop aan en vertelde hem dat ik ‘m graag help als hij het op een nettere manier kan vragen, met ‘mattie’ daarbuiten gelaten. Dit deed hij gelukkig meteen, waarna ik meteen even keek naar het probleem. Het bleek uiteindelijk een kwestie van opnieuw proberen te zijn: na het vernieuwen van de webpagina was het euvel verholpen. Leerling weer blij, ik ook blij.

“Er ligt een kabel los? Controleer dan eens of je monitor wel aan gaat”

Bij een andere keer werd ik, ook weer omdat ik toevallig op dat moment daar was, gevraagd waarom er een kabel los hing bij een computer en waar deze in moet. Normaal ga je als ICT’er een heel stappenproces door om de oorzaak te achterhalen en met een passende oplossing te kopen. Dit keer betrof het een probleem waarbij de gebruiker iets heel belangrijks over het hoofd zag: het beeldscherm deed het niet. Er werd niets van gezegd, omdat er niemand achter de pc zat. Maar de oplossing lag letterlijk voor de hand.
Het vereist geen technische kennis of ervaring om te weten dat men alleen maar die (voedings)kabel terug in het scherm hoefde te stoppen. Natuurlijk blijf ik altijd professioneel in zo’n geval en heb dit netjes voor hen gedaan. Verder heb ik uitgelegd wat nou het probleem was, zodat men meteen wist waar ze in het vervolg op moeten letten.

“Ja, ik kan jouw cijfers upgraden. En nee, ik doe het niet”

Als ICT’er zijnde kon ik op de school waar ik stage liep ook bij een speciale omgeving van het Magister, de beheerdersomgeving om precies te zijn. Hier kun je onder meer het wachtwoord van leerlingen wijzigen, accounts deblokkeren, roosters wijzigen, en jawel… cijfers wijzigen. Dat beviel een leerling wel. Toen iemand naar mij toe kwam met de vraag of ik zijn Magister-account kon deblokkeren deed ik dit meteen even voor hem. Kleine moeite, echt waar. Toen kwam die vraag: “Zeg, kunt u ook cijfers van leerlingen veranderen?”. “Jazeker, dat kan ik. Mag ik vragen waarom je dat wilt weten?”. Hierop kreeg ik de vraag of ik zijn cijfers kon upgraden voor ‘m. Mijn reactie hierop: “Ja, dat kan ik. Maar wil ik dat wel? Nee dus. Ik zou zeggen, ga lekker leren voor je toetsen en je komt er wel. Hoe denk je dat ik ben afgestudeerd van het vmbo? In ieder geval niet door te luieren”, gevolgd door een knipoog.
Nogmaals, ik probeer me altijd professioneel op te stellen. Maar soms moet je iemand even een tikje op z’n vingers geven. De leerling begreep het uiteraard en ging er na mijn opmerking vandoor. In de laatste week kwam hij trouwens weer even langs en vroeg hoe het gaat. Prima natuurlijk. Ik vroeg de leerling of hij inmiddels nog goede cijfers heeft gehaald. Hij zweeg helaas, maar zijn blik (en het feit dat hij niets wilde zeggen natuurlijk) sprak boekdelen.

“Eigendom van de school vernielen? Dat hoort gewoon niet”

Het gebeurt weleens dat iemand per ongeluk iets vernielt van de school. Dat is al erg op zich, maar een keer, maar nog niet het einde van de wereld. Zeker als het maar eenmalig in gebeurt in een paar maanden tijd. Maar wat als het vaker op een dag voorkomt? Dat maakte ik mee. Een keer vroeg men mij een muis te vervangen, omdat deze niet werkte. Ik ben meteen een vervangende muis uit de serverruimte gaan halen en snelde naar het lokaal met de defecte muis. Eenmaal aangekomen zag ik iets dat mij niet verteld werd: de muis had een loszittende knop. Ik besloot de muis te vervangen, maar wilde wel nog eerst proberen deze te repareren. Maar voordat ik weg was zag mijn oog nóg een muis met een kapotte knop. Ik wou het liefst weten wie dit allemaal gedaan heeft, maar dat is nou eenmaal heel moeilijk te zeggen. Dus ik besloot het er bij te laten en nam de muizen dus mee naar mijn kantoor om een poging tot reparatie te doen. Bij één van de muizen lukte dit, deze heb ik naderhand terug in de serverruimte gelegd voor toekomstig gebruik.

Eind goed al goed. Althans, voor een deel. Maar het maakt duidelijk dat er leerlingen bij zitten die spullen die hun eigendom niet zijn kapot maken. Het is trouwens niet alleen bij muizen, maar ook bij computers. De foto bij de alinea hierboven maakte ik in de laatste week. Ook al is het niet mijn computer, en zijn die muizen evenmin van mij, het kan me gewoon zo woedend maken als ik zie hoe sommigen omgaan met andermans spullen. Ongeacht of dat een pen of potlood is, of een computer voor honderden euro’s. Het hoort niet, punt uit.

Dit waren een paar voorbeelden van lollige, maar ook minder leuke situaties die ik heb meegemaakt in mijn periode als stagiair het afgelopen half jaar. Er zijn nog genoeg andere zaken die ik kan noemen, maar dat zou in mijn ogen misschien wat te ver gaan. Zeker omdat ik weet dat iedereen op deze school hard zijn best doet om goed te presteren. En dat geldt voor de docenten én de leerlingen, evenals alle andere medewerkers. Het feit dat er weleens een situatie was waarbij iemand bijvoorbeeld niet goed kijkt of wat nonchalant reageert is niet meteen reden tot paniek: als ICT’er ben je voorbereid op alles, dus het is niet zo dat het me allemaal zo erg deed verbazen (op de vernielingen van die muizen en pc na dan).

Als iemand nog vragen heeft, laat het dan vooral weten in de comments onder het artikel. Ik beantwoord graag je vraag!

Tom de Beer | hoofdredacteur
Techblogger en Apple-fan in hart en nieren, student ICT-beheer met passie voor netwerken, en altijd bereid kennis en ervaring op te doen. Tevens gecertificeerd Microsoft Office Specialist Master en Microsoft Technology Associate, taalfanaat en enorme fan van Lady Gaga.

1 REACTIE

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in